Της μεταγραφής

Τέλος οι διακοπές, φκιάνω πράματα κι επιστρέφω Αθήνα, ταξιδεύω βράδυ με το γνωστό καράβι. Διαβάζω τώρα ένα απ' τα σημειωματάρια που έχω μαζί και σκέφτομαι ότι θα ήθελα να μεταφέρω κάποια κομμάτια στο blog.
Ίσως βρήκα λόγο ύπαρξης των σφάκιαν νόουτς, να είναι λέει "πλατφόρμα ψηφιοποίησης του αρχείου μου". Ακούγεται πιασάρικο  και πολύ λάθος. Ίσως κάνω απόψε κιόλας την αρχή. 

Το πρώτο μου ποστ



Αυτή είναι η φάση μου.
Αναρωτιεμαι αν θα μπορουσα να ξαναγράψω στο παλιό μπλογκ.
Γράφω κυριως σε σημειωματάρια. Μ αρεσει η αισθηση του αγαπημένου στυλό στο χαρτί, ανεξάρτητα απ' το τί έχω αναγκη να ξερασω σε κάποιο τετράδιο, ανεξάρτητα απ το αποτέλεσμα. Ποιο αποτελεσμα;
Δεν ειμαι συγγραφέας.
Προτιμώ να γράφω  πράματα για να θυμάμαι.
Τώρα γραφω στο χαζοκινητό, στα "notes", βαριεμαι να βαζω τόνους κι αποστρόφους,  γραφω οπως θα εγραφα στο μεσεντζερ.
Παρ' όλα αυτά συνεχίζω να γράφω, έχοντας στο πίσω μερος του μυαλου μου οτι

-σταμάτησα να γράφω για να σκεφτώ τίτλους.
Κάτι με notes, νότες. Νότες σφακιανότες
ΜΠΟΥΜ μπίατς!
Σφακιανότες.
The Sfakian Notes. (Προφέρεται "σφάκιαν").
Το σόι μου έχει καταγωγή απ τα Σφακιά.
"Σαρτζέτηδες και Παπαδογιάννηδες είμαστε" έλεγε κάποτε ο πατέρας μου.

Μπορώ ακομα να μου φτιάχνω τη διάθεση με τέτοιες βλακείες.